بایدها و نبایدهای استخراج بیت‌کوین

هیچ پول به‌طور کلی مجانی وجود ندارد. برای به دست آوردن بیت‌کوین نیز باید کارهای زیادی انجام دهید. قبل از تلاش برایاستخراج «بیت‌کوین» (bitcoin)، چیزهایی است که باید بدانید.

اگر می‌خواهید بدانید چگونه بیت‌کوین استخراج کنید، دو گام مختلف را می‌توانید در پیش بگیرید: از طریق یک شرکت اقدام کنید یا اینکه سخت‌افزار مورد نیاز را خودتان بخرید و از آن استفاده کنید. در زیر به هر دو گزینه پرداخته می‌شود تا بفهمیم چرا در حال حاضر استخراج بیت‌کوین از طریق یک شرکت بهترین روش برای کسب سود است.

به یاد داشته باشید که تحقیق مهم است! هنگام خرید بیت‌کوین یا «آلت‌کوین»(Altcoin)، باید بدانید که هیچ چیز در دنیای ارزهای رمزی تضمین شده نیست. هر گونه سرمایه‌گذاری ممکن است از دست برود، بنابراین قبل از کشیدن کارت اعتباری خود مطمئن شوید که خواندنی‌های لازم را خوانده‌اید و به اندازه کافی تحقیق کرده‌اید و یک کیف پول بیت‌کوین امن دارید.

استخراج در مقایسه با سرمایه‌گذاری

هنگامی که بیت‌کوین برای اولین بار در سال ۲۰۰۹ معرفی شد، استخراج اولین و مهم‌ترین ارز رمزی در دنیا نیازمند ابزاری در حد یک کامپیوتر شخصی، حتی نه از نوع سریع آن، بود. امروزه اگر شما به دنبال کسب سود باشید، موانع ورود بسیار بیشتر است. البته به این معنا نیست که غیرممکن است، اما دیگر مثل گذشته یک صنعت خانگی هم نیست.

قبل از اینکه در مورد چگونگی استخراج بیت‌کوین صحبت کنیم، مهم است توجه داشته باشید که همه چیز در مورد ارزهای رمزی غیرقطعی است. استخراج قطعاً غیرقطعی‌ترین و بی‌ثبات‌ترین است. نوسانات قیمت سخت‌افزار، تغییرات در میزان سختی استخراج بیت‌کوین و حتی عدم تضمین پرداخت در پایان این کار سخت باعث می‌شود که استخراج بیت‌کوین حتی از خرید آن هم سرمایه‌گذاری خطرناک‌تری به‌حساب آید.

به این دلایل و به دلیل نوسانات کلی بازار، تشخیص میزان سود حاصل از استخراج بیت‌کوین می‌تواند سخت باشد. در سال ۲۰۱۸، سود بازار استخراج کاهشی بوده است و زمانی که با موانع ورود مواجه شد، این کاهش شتاب بیشتری پیدا کرد. مگر اینکه تغییرات قابل توجهی در فناوری بیت‌کوین به وجود آید که احتمالاً تغییری رخ نخواهد داد.

در نهایت، خرید بیت‌کوین به‌طور مستقیم حداقل بلافاصله به ازای پولی که می‌دهید، به شما چیزی می‌دهد؛ بنابراین ارزش در نظر گرفته شدن، قبل از طی مسیر استخراج را دارد.

گام ۱: شرکت استخراج را انتخاب کنید

استخراج ابری یعنی اجاره سخت‌افزار (یک بخشی از قدرت هشینگ آن‌ها) و داشتن شخص ثالثی برای استخراج آن است. به‌طور معمول برای سرمایه‌گذاری در زمینه بیت‌کوین باید پول پرداخت کنید، حتی اگر از سخت‌افزار اجاره شده برای استخراج بیت‌کوین استفاده نشود. درست مثل سرمایه‌گذاری‌های کلی، مهم است که تحقیق خود را انجام دهید، چرا که شرکت‌های زیادی وجود دارند که معتقدند بهترین هستند و حتی بزرگ‌ترین متفکران را دارند.

شرکت Genesis Mining مسلماً بزرگ‌ترین و معتبرترین شرکت در گروه شرکت‌های استخراج است. شرکت HashFlare در یک مصاحبه اذاعن داشت که تک‌تک مشتریانش با استفاده از خدمات ارائه شده‌ توسط این شرکت به سود رسیده‌اند. همچنین گفت که بسیاری از کاربران که در زمان مناسب روی بیت‌کوین سرمایه‌گذاری کردند، ممکن است پول بیشتری هم به دست آورده باشند.

در یک محدوده وسیع‌تری از گزینه‌ها، سایت CryptoCompare لیستی از شرکت‌های استخراج بیت‌کوین همراه با نظرات و رتبه‌بندی‌های کاربران تهیه کرده است، البته آگاه باشید که تعداد زیادی از نظر دهندگان در بخش نظرات به دنبال نقد کردن کدهای ارجاع خود هستند.

 گام ۲: یک بسته استخراج انتخاب کنید

پس از این که یک ارائه دهنده سرویس استخراج ابری انتخاب و در آن ثبت‌نام کردید، باید یک بسته استخراج را انتخاب کنید. انتخاب بسته به‌طور معمول شامل انتخاب مقدار مشخصی از قدرت هشینگ و ارجاع متقابل است که متناسب با استطاعت مالی شما است. پرداخت بیشتر معمولاً سود (بازگشت سرمایه) بیشتر، بهتر و سریع‌تری را به ارمغان می‌آورد، اما همیشه این‌طور نیست.

اکثر شرکت‌های استخراج ابری با محاسبه بر اساس ارزش فعلی بازار بیت کوین، دشواری استخراج بیت کوین و ارجاع متقابل با قدرت هشینگ اجاره شده، در تصمیم‌گیری به شما کمک می‌کنند. با این حال، مهم است توجه داشته باشید که این اعداد می‌توانند تغییر کنند، بنابراین مهم است که به روند بازار نگاه کنید و قبل از بستن قرارداد، تخمین بزنید که بیت کوین ممکن است در آینده چه روندی داشته باشد. چیزی که در حال حاضر ممکن است سودآور باشد، در صورت پایین آمدن ارزش بیت کوین ممکن است دیگر سودآور نباشد.

بعضی از شرکت‌های استخراج ابری قراردادهای پیش‌فروش دارند؛ یعنی از شما درخواست می‌کنند مبلغ قرارداد را پیشاپیش پرداخت کنید در حالی‌که آماده شدن سخت‌افزار جدید ممکن است هفته‌ها یا ماه‌ها طول بکشد. در بیشتر شرایط چنین قراردادهایی توصیه نمی‌شوند، زیرا هیچ راهی برای تضمین سودآوری چنین قراردادهایی در هنگام شروع وجود ندارد و حتی مشخص نیست که سودآوری چه زمانی رخ خواهد داد.

گام ۳: یک استخر استخراج انتخاب کنید

پس از انتخاب قرارداد، اکثر شرکت‌های استخراج از شما می‌خواهند یک «استخر» (Pool) استخراج انتخاب کنید. استخر استخراج جایی است که شما یک تیم استخراج سراسری برای پیوستن به آن را انتخاب می‌کنید.

این یک روش برای افزایش احتمال کسب بیت‌کوین از طریق استخراج است و یک روش استاندارد در استخراج ابری و شخصی است. استخرهای مختلف مزایا و معایبی دارند که فراتر از محدوده این مقاله هستند. با این حال، پیوستن به یک استخر خوب با هزینه پایین احتمالاً بهترین شانس شما خواهد بود.

یکی از محبوب‌ترین و قابل اعتمادترین استخرهای فعلی برای استخراج کنندگان جدید Pool Slush است؛ اما شما همیشه باید خود تحقیق کنید؛ مانند شرکت‌ها، بسیاری از استخرها هم قابل اعتماد نیستند.

گام ۴: کیف پول انتخاب کنید

پس از انجام گام‌های قبلی، استخراج ابری می‌تواند شروع شود و در عرض چند روز یا چند هفته، شما باید ببینید که حساب کاربری استخراج ابری شما در حال پر شدن با بیت‌کوین است. برداشت و قرار دادن هر دریافتی کمی در یک کیف پول امن برای خودتان، برنامه بسیار خوبی است. البته برخی از استخراج کنندگان ابری به شما اجازه می‌دهند که درآمد خود را برای دریافت قدرت هشینگ بیشتر دوباره سرمایه‌گذاری کنید.

در بلند مدت باید تصمیم بگیرید که با بیت کوین‌های خود چه کار می‌خواهید بکنید. در حالی که محصولات و خدمات بسیاری در دیگر کشورها بجز ایران قابل خرید با بیت‌کوین است، قیمت‌ها می‌توانند نوسان داشته باشند و شما ممکن است مجبور شوید تحقیقات بیشتری در این زمینه انجام دهید تا ببینید آیا این معامله خوبی است یا خیر. ما همچنین می‌توانید بیت‌کوین خود را با سایر ارزهای رمزی معامله کنید و یا اینکه آن را به‌طور مستقیم با پول نقد معاوضه کنید.

اگر بخواهم با سخت‌افزار خودم استخراج کنم، چطور؟

با توجه به هزینه‌های بالا، استخراج بیت کوین به‌صورت شخصی تنها در صورتی توصیه می‌شود که شما به مقدار زیاد و مهم‌تر از همه ارزانی برق و یک اتصال شبکه قدرتمند در دسترس داشته باشید. قبل از سرمایه‌گذاری در زمینه هر نوع تنظیمات سخت‌افزاری یا استخراج، ضروری است که از یک ماشین حساب استخراج بیت‌کوین استفاده کنید تا ببینید آیا با در نظر گرفتن تمام هزینه‌ها، سودی به دست خواهید آورد.

اگر شرایط استخراج شخصی را داشته باشید، باید یک ASIC miner درست انتخاب کنید و با آن کار کنید. در حالی که دستگاه استخراجAntminer  مدل S۹i و  S۹j از بهترین استخراج کنندگان هستند، محصولات قابل رقابت زیادی وجود دارد که ارزش بررسی دارند. دستگاه‌های GMO Miner B۳ و Innosilicon T۲ Turbo (با قیمت کمتر) از سپتامبر ۲۰۱۸ به‌عنوان کاراترین ASIC miner شناخته می‌شوند.

منبع: چطورپدیا

چطور برنامه‌ها و فایل‌ها را به Startup ویندوز اضافه کنیم؟

افزودن برنامه‌ها و فایل‌ها به پوشه Startup در سیستم‌عامل ویندوز

برخی از برنامه‌ها در سیستم‌عامل ویندوز طوری تنظیم شده‌اند که به‌صورت خودکار با بالا آمدن سیستم‌عامل شروع به کار می‌کنند. با این حال، شما می‌توانید چنین تنظیماتی را برای هر برنامه، فایل یا پوشه‌ای انجام دهید تا همزمان با بالا آمدن ویندوز شروع به کار نماید. این کار با اضافه کردن آن برنامه، فایل یا پوشه به پوشه Startup ویندوز انجام می‌شود.

بعضی از برنامه‌ها دارای تنظیمات داخلی برای این کار هستند، اما اگر برنامه مورد نظر شما دارای چنین تنظیماتی نیست، روش زیر کاری است که شما باید انجام دهید. شما می‌توانید علاوه بر برنامه‌ها، همزمان با بالا آمدن ویندوز، هر فایل یا پوشه‌ای را نیز باز کنید، به عنوان مثال هر فایل یا پوشه‌ای که شما به‌صورت منظم از آن استفاده می‌کنید. کاری که شما باید انجام دهید این است که در پوشه Startup (یکی از پوشه‌های سیستمی پنهان ویندوز) یک میانبر برای آن برنامه، فایل یا پوشه ایجاد کنید. روش زیر در هر نسخه‌ای از ویندوز از ویستا تا ویندوز ۷، ۸ و ۱۰ کار می‌کند.

•  برای باز کردن پنجره محاوره‌ای Run همزمان کلید لوگوی ویندوز و کلید R را فشار دهید.
•  shell:startup را تایپ کنید و سپس کلید اینتر را بزنید تا پوشه Startup باز شود.
• یک میانبر در پوشه Startup برای فایل، پوشه یا برنامه قابل اجرای مورد نظرتان ایجاد کنید. با این کار آن فایل، پوشه یا برنامه قابل اجرا دفعه بعد در هنگام بالا آمدن سیستم‌عامل باز خواهد شد.

البته توجه داشته باشید که هر چه برنامه‌های بیشتری در هنگام بالا آمدن سیستم‌عامل قرار باشد شروع به کار کنند، زمان بالا آمدن سیستم‌عامل طولانی‌تر خواهد شد؛ بنابراین اگر نمی‌خواهید برنامه‌ای همزمان با بالا آمدن سیستم‌عامل شروع به کار کند، می‌توانید آغاز به کار برخی از این برنامه‌ها همزمان با بالا آمدن سیستم‌عامل را غیرفعال کنید.

مرحله اول: پوشه Startup ویندوز را باز کنید.

پوشه Startup یک پوشه سیستمی پنهان است که می‌توانید آن را در پنجره مرورگر فایل (البته اگر گزینه دیدن فایل‌های پنهان فعال باشد) باز کنید. این پوشه در مسیر %APPDATA%\Microsoft\Windows\Start Menu\Programs\Startup قرار دارد، با این حال نیازی به پیدا کردن آن از این مسیر و از طریق پنجره مرورگر فایل نیست. راه بسیار ساده‌ای برای دسترسی به این پوشه وجود دارد.

بسیاری از پوشه‌های سیستمی پنهان را می‌توان به صورت مستقیم و با استفاده از دستور shell باز کرد، البته در صورتی که نام پوشه‌ها را بدانید. می‌توانید دستور shell را از پنجره محاوره‌ای Run اجرا کنید.

همزمان کلید لوگوی ویندوز و کلید R را فشار دهید تا پنجره محاوره‌ای Run باز شود.

‌

عبارت shell:startup را تایپ کنید و سپس کلید اینتر را بزنید تا پوشه Startup باز شود. با این کار، پوشه Startup در یک پنجره مرورگر فایل باز خواهد شد. بگذارید پنجره باز شده، باز بماند. چون در مرحله بعد با آن کار داریم.

مرحله دوم: ایجاد میانبر در پوشه Startup

برای اینکه یک برنامه، فایل یا پوشه همزمان با بارگذاری ویندوز شروع به کار کند، کاری که باید انجام دهید این است که یک میانبر از آن در پوشه Startup ایجاد کنید. در اینجا ما قصد داریم برای برنامه Sizer یک میانبر ایجاد کنیم. شما این روش را برای هر برنامه دیگری می‌توانید به کار ببرید.

اول، برنامه، فایل یا پوشه‌ای که می‌خواهید میانبر آن را ایجاد کنید، مشخص و آن را بیابید. روش‌های مختلفی برای ایجاد میانبر در ویندوز وجود دارد، اما یک روش سریع این است که کلید راست ماوس را نگه دارید و فایلی که می‌خواهید میانبر آم را ایجاد کنید، درون پوشه Startup بکشید. هنگامی که کلید راست ماوس را رها کنید، یک منو با چند گزینه ظاهر می‌شود که شما باید روی گزینه Create shortcut here کلیک کنید.

این تمام کاری است که شما باید انجام دهید. سپس شما یک میانبر در پوشه Startup خواهید دید.

دفعه بعدی که ویندوز شما بالا می‌آید، برنامه‌ها، فایل‌ها یا پوشه‌های شما نیز همزمان با آن باز می‌شوند.

منبع: چطورپدیا

همه چیز درباره ردیابی کاربر توسط تلفن‌های هوشمند و برنامه‌ها

اَبررایانه‌های کوچک جیبی که همه‌ی ما همواره با خود این طرف و آن طرف می‌بریم، فقط در حال عرضه‌ی اطلاعات مفید به ما نیستند؛ بلکه شبانه‌روز، مقدار زیادی داده نیز درباره‌ی ما و عادت‌های ما گردآوری می‌کنند. در این راهنما خواهید دید که تلفن هوشمند و برنامه‌های فعال آن، چه چیزی را گردآوری می‌کنند و چطور می‌توانید مقداری آن را کنترل نمایید.

حسگرها در اندروید و iOS

گوشی هوشمند پر از حسگرهایی است که موقعیت مکانی شما را در دنیا، سرعت حرکت در فضا، جهت قرارگیری گوشی و غیره را زیر نظر دارند. همه‌ی این داده‌ها توسط برنامه‌ها مورد استفاده قرار می‌گیرد تا تجربه‌ی کاربر را بهبود بخشند؛ به طوری‌که، کاربران بتوانند صفحه‌ی گوشی را از حالت عمود به افقی و بالعکس تغییر دهند و برای رفت و آمد نیز، شما را در مسیر صحیح راهنمایی کنند؛ اما حجم و مقدار داده‌ای که ذخیره می‌شود تا حد زیادی به سلیقه‌ی تولیدکننده‌ی گوشی بستگی دارد.

در ماه‌های اخیر، OnePlus در مرکز تعارضات درباره‌ی حفظ حریم خصوصی قرار گرفته است و روش برداشت اطلاعات شخصی قابل شناسایی (نظیر IDهای دستگاه) و ارسال آن به پایگاه مرکزی OnePlus، ظاهراً برای بهبود کیفیت تجربه‌ی کاربر دستگاه، بسیار مورد بحث قرار گرفت. از آن زمان به بعد، OnePlus مقداری از فعالیت گردآوری داده‌ی خود عقب‌نشینی کرد و قول داد که از داده‌ها فقط در داخل دستگاه استفاده نماید؛ اما این مسئله نشان‌دهنده‌ی قدرت بالای تلفن هوشمند در آشکارسازی اطلاعات و دشواری تمییز دادن اطلاعاتی است که جمع‌آوری می‌شود از آنهایی که جمع‌آوری نمی‌شود.

طبق سیاست حفظ حریم خصوصی گوگل که اندروید یکی از مجموعه‌های تحت تأثیر آن است، به محض ورود به اندروید با حساب کاربری گوگل، دستگاه به اعتبارنامه‌های گوگل متصل می‌شود و گوگل شروع به ثبت داده‌هایی نظیر مدت‌زمان و نوع تماس، موقعیت مکانی تلفن، اطلاعات دستگاه مورد استفاده و غیره می‌کند.

همچنین می‌توانید سیاست حفظ حریم خصوصی اَپل را به‌صورت آنلاین مشاهده نمایید. درست است که بسیاری از داده‌های گردآوری ‌شده، یکسان هستند؛ اما اَپل به دلیل ناشناسی‌سازی بخش بزرگی از این داده‌ها یا نگهداری آن در iPhone (به جای ارسال آن به اَپل)، با گوگل متفاوت است؛ بنابراین، درست است که مثلاً iOS می‌تواند موقعیت مکانی شما را ردیابی نماید؛ اما خود شرکت اَپل نمی‌داند کجا هستید. فقط تلفن همراه این اطلاعات را می‌داند.

یکی دیگر از مثال‌های واضحی که نشان می‌دهد اپل خود را از نظر حریم خصوصی از دیگران متمایز نموده، «شناساگر چهره» (Face ID) است. حسگرهای Face ID همه‌ی جزئیات صورت شما را ترسیم کرده و می‌دانند؛ اما این اطلاعات به‌شکل خصوصی و ایمن در تلفن همراه ذخیره می‌گردد. اطلاعات صورت کاربر اَپل یا iCloud مخابره نمی‌شود و هیچ‌کس نمی‌تواند به راحتی، تصویر صورت شما را به‌دست آورد.

اما برخی از این داده‌ها با اپلیکیشن‌های فرعی به اشتراک گذاشته می‌شود. مثلاً شاید برخی اپلیکیشن‌ها یک فیلتر AR روی صورت شما انجام دهند. اَپل شرط گذاشته است که چنین برنامه‌های اسکن صورت باید سیاست حفظ حریم خصوصی خود را به کاربر ارائه دهند.

اپلیکیشن‌های تلفن هوشمند

علاوه بر اطلاعات پایه‌ای که توسط گوشی هوشمند شما جمع‌آوری شده و به شرکت سازنده‌ی گوشی ارسال می‌شود (یا نمی‌شود)، اطلاعاتی را که اپلیکیشن‌های اجرایی جمع می‌کنند نیز فراموش نکنید. داده‌هایی که ثبت و ذخیره می‌شوند، به سیاست‌های حفظ حریم خصوصی و دسترسی‌هایی که به آن می‌دهید، بستگی دارد.

اگر می‌خواهید بدانید هر برنامه دقیقاً به ردیابی چه چیزی در گوشی اندروید شما دسترسی دارد، Settings را باز کرده و به قسمت Apps & notifications بروید. یکی از اپلیکیشن‌ها را انتخاب نموده و گزینه‌ی Permissions را بزنید. برای گوشی‌های iOS، Settings را باز کرده و سپس یک اپلیکیشن انتخاب کنید تا دسترسی‌ها و اجازه‌های آن را ببینید. بیشتر این دسترسی‌ها را می‌توان با یک دکمه باز و بسته، به راحتی روی اندروید و iOS لغو کرد.

این قسمت، جزئیات داده‌هایی را که یک اپلیکیشن می‌تواند در گوشی شما ردیابی کند، نشان می‌دهد؛ اما برای آنکه بدانید دقیقاً چه استفاده‌ای از این داده‌ها می‌شود، باید متن شرایط و قوانین استفاده و سیاست حفظ حریم خصوصی برنامه را در صورت موجود بودن، مطالعه کنید. گوگل اخیراً گفته است که تصمیم دارد برنامه‌هایی که سیاست‌های حفظ حریم خصوصی کاربر ندارند را تنبیه نماید؛ اما حتی با این شرایط هم، کاربران از نظر مقدار داده‌ای که از آنها مورد استفاده قرار می‌گیرد، تا حد زیادی در اختیار توسعه‌دهندگان اپلیکیشن هستند.

مثلاً می‌توانید سیاست‌های حفظ حریم خصوصی برنامه گردشگری Airbnb را به‌صورت آنلاین مطالعه کنید. از این اپلیکیشن در گوشی خود استفاده می‌کنید؟ برنامه Airbnb می‌تواند موقعیت مکانی شما را ردیابی نماید، اطلاعاتی از دستگاه مورد استفاده‌ کسب کرده و زمان استفاده از اپلیکیشن را ثبت کند. سپس از این داده‌ها برای همه ‌چیز، از نشان ‌دادن مراکز Airbnb نزدیک به موقعیت مکانی کنونی شما گرفته تا ارائه‌ی فهرست‌های بهتر به شما استفاده می‌نماید.

حتی زمانی که فکر می‌کنید می‌دانید چه اطلاعاتی از شما ردیابی می‌شود، باز هم این داده‌ها شفاف نیست: فلیکس کروس، توسعه‌دهنده‌ی برنامه عکاسی اخیراً افشا کرده است که اگر به اپلیکیشن اجازه دهید عکس‌های روی دستگاه شما را مشاهده نماید، در عین حال اجازه خواهد داد موقعیت مکانی شما را نیز رصد کند؛ زیرا همه‌ی عکس‌های موجود در گوشی به‌طور پیش‌فرض دارای یک برچسب جغرافیایی هستند. حتی اگر به یک برنامه اجازه ندهید که موقعیت مکانی شما را ردیابی نماید، احتمالاً باز هم می‌تواند محل زندگی و مقصد سفر را بیشتر از طریق عکس‌های ذخیره ‌شده در گوشی حدس بزند. البته در هر صورت این به توسعه‌دهنده‌ی اپلیکیشن بستگی دارد که داده‌ها با هر هدفی در عمل از گوشی شما برداشت شود یا خیر.

درست همان زمانی که فکر می‌کنید یک اپلیکیشن را شناخته‌اید و مطمئن شده‌اید که شما را ردیابی نمی‌کند، متوجه می‌شوید که برنامه تشخیص مسیر Uber، ظاهراً با هدف بهبود عملکرد اپلیکیشن ساعت‌مچی اَپل، به‌شکل مخفیانه در حال ضبط فعالیت صفحه‌نمایش بوده‌ است. اگر قرار باشد ادعای Uber را باور کنید، این ویژگی برای رندر نقشه‌ بر گوشی و سپس انتقال آن به دستگاه پوشیدنی مورد استفاده قرار گرفته است؛ اما این نمونه‌ی دیگری است که اثبات می‌کند کاربران تا چه حد نسبت بی‌اطلاع هستند.

با مرورگر دلخواه خود در گوشی به اینترنت سری بزنید تا ببینید همه‌ی داده‌هایی که تا پیش از این درباره‌اش صحبت کردیم که به‌صورت آنلاین گردآوری می‌شود، دوباره در اینجا نیز نقش ایفا می‌کند. جستجوهایی که انجام داده‌اید، دستگاه مورد استفاده، موقعیت مکانی در جهان و غیره، همه گردآوری می‌شود. دو لایه ردیابی وجود دارد: داده‌هایی که توسط اپلیکیشن مرورگر و داده‌هایی که توسط وب‌سایت‌های بازدید شده رصد می‌شود.

در اینجا هم مقدار اطلاعات جمع‌آوری شده، به اپلیکیشن‌ها و خدماتی بستگی دارد که برای استفاده انتخاب می‌کنید. شاید تعجب نکنید که گوگل کروم هزاران داده، شامل تاریخچه و ریزعکس‌های سایت‌های بازدید شده و البته ورود یا عدم ورود شما به گوگل را ثبت می‌نماید و سپس همه‌ی این فعالیت‌ها به‌صورت پیش‌فرض در پروفایل گوگل شما ذخیره می‌گردد. سافاری نیز مقدار زیادی از داده‌های مشابه را ردیابی می‌کند؛ اما با پیروی از سیاست‌های اَپل، بخش بزرگی از داده‌ها را فقط داخل گوشی ذخیره‌سازی می‌کند و اکنون نیز ابزاری برای مسدودسازی ردیابی در اختیار دارد تا اجازه ندهد تبلیغ‌کنندگان، گشت‌وگذار شما را در اینترنت رصد کنند.

بازپس‌گیری کنترل

همانطور که احتمالاً می‌توانید حدس بزنید، فهمیدن اینکه دقیقاً چه داده‌هایی گردآوری می‌شود و سپس در چه راهی مورد استفاده یا در اختیار چه گروه دیگری قرار می‌گیرد، کار آسانی نیست. این سیاست‌ها به‌قدری ابهام دارند که راه‌های گریز فراوانی در اختیار تولیدکنندگان قرار می‌دهند. مثلاً سامسونگ، طبق سیاست‌های خود، احتمالاً اطلاعات GPS را از گوشی شما گردآوری می‌کند، شاید جستجوی صوتی شما را در اختیار برنامه‌های فرعی قرار می‌دهد تا صوت را به متن تبدیل نمایند و ممکن است همه‌ی این داده‌ها را در اختیار شرکای تجاری خود قرار دهد تا از آن برای نشان دادن تبلیغات به شما استفاده نمایند.

در نهایت اگر از این قضیه دل خوشی ندارید، می‌توانید دیگر از گوشی استفاده نکنید؛ اما تنظیمات خاصی در گوشی شما وجود دارد که با استفاده از آن می‌توانید دست دستگاه‌ها و اپلیکیشن‌ها را از گردآوری هر مقدار داده‌ای که دوست دارند، کوتاه نمایید.

ردیابی موقعیت مکانی یکی از موارد مهم به‌شمار می‌رود. هم برای کاربران و هم تبلیغ‌کنندگان بسیار ارزشمند است. در اندروید (موجود)، با باز کردن Settings و سپس لمس Security & Location و Location و سپس خاموش کردن ردیابی، می‌توانید به‌طور کلی ردیابی موقعیت مکانی را در گوشی غیرفعال نمایید. در iOS، بخش Settings را باز کرده و سپس به Privacy and Location services بروید و این ویژگی را غیرفعال کنید. از همان منوها می‌توانید ردیابی موقعیت مکانی را در هر اپلیکیشنی که بخواهید به‌صورت جداگانه غیرفعال یا محدود نمایید.

قبلاً هم درباره‌ی ویرایش دسترسی‌های هر اپلیکیشن به صورت مجزا از طریق منوی Apps & permissions در تنظیمات اندروید یا لمس نام اپلیکیشن در تنظیمات iOS صحبت کرده‌ایم. تعریف بیشتر این دسترسی‌ها از قبل واضح است. مثلاً دسترسی به تقویم و مخاطبین؛ اما شما می‌توانید تعیین نمایید که اپلیکیشن بتواند از حسگرهای حرکتی گوشی، برای شمردن تعداد گام‌ها یا غیره، داده برداشت کند یا خیر. در اندروید، این قابلیت با برچسب Body sensors و در iOS با برچسب Motion & Fitness مشخص شده است.

تا جایی که به گوگل مربوط می‌شود، گزینه‌های فراوانی برای مدیریت دسترسی‌ها وجود دارد که اپلیکیشن‌های گوگل را بر روی اندروید، iOS و دیگر سیستم‌عامل‌ها تحت پوشش قرار می‌دهند. اگر صفحه‌ی حساب کاربری گوگل خود را در اینترنت باز کرده و سپس Personal info & privacy را انتخاب نمایید، می‌توانید روش جمع‌آوری داده را (از طریق Go to Activity Controls) تغییر دهید یا برخی داده‌هایی که پیش از این از گوشی شما در اختیار گوگل قرار گرفته است را از طریق Go to My Activity، پاک کنید. مثلاً می‌توانید همه‌ی جستجوهای صوتی که با استفاده از دستیار گوگل در گوشی انجام داده‌اید را ببینید و پاک کنید.

هر اپلیکیشن مجزا ممکن است تنظیمات و گزینه‌های حریم خصوصی خاص خود را داشته باشد و بتوانید از آن استفاده کنید؛ اما بیشتر آنها چنین تنظیماتی ندارند و برخی توسعه‌دهندگان نیز به اندازه‌ی گوگل به جمع‌آوری داده از شما علاقمند هستند. فیس‌بوک استثناء است و قبلاً درباره‌ی اینکه چطور فیس‌بوک در همه‌ی دستگاه‌ها شما را دنبال می‌کند و چطور می‌توانید تا حدی آن را محدود نمایید، مطلب نوشته بودیم.

در نهایت، استفاده‌ی از تلفن هوشمند به خلق تصویر شما و نوع تبلیغاتی که به آن علاقمند هستید، به شرکت‌هایی نظیر گوگل، فیس‌بوک و غیره کمک می‌کند. حتی اگر یک اپلیکیشن، زیرمجموعه‌ی شبکه‌ی بزرگ تبلیغات نباشد، ممکن است این داده‌ها را به یکی از این شبکه‌ها بفروشد. اَپل از این نظر جایگاهی مجزا دارد و اطلاعاتی را که ردیابی می‌کند، برای استفاده‌ی خود و بیشتر در همان دستگاه نگه می‌دارد؛ اما البته باید بدانید که اپلیکیشن‌های اجرایی روی iOS آزادی عمل بیشتری برای انجام کارهایی که می‌خواهند، در اختیار دارند.

حتی اگر به‌شکلی منطقی با مقداری نظارت و ردیابی در اندروید و iOS کنار بیایید، باز هم باید بدانید هر بار که گوشی هوشمند خود را روشن می‌کنید، چه نوع داده‌هایی از شما برداشت می‌شود. چه لازم باشد چند مورد از ابزار رسانه‌های اجتماعی را حذف نمایید یا ردیابی موقعیت مکانی چند اپلیکیشن را غیرفعال کنید، مقداری کنترل ظاهری بر حریم خصوصی خود به دست خواهید آورد.

منبع: چطورپدیا